Alle reisebøker sa det. Våre medvandrarar sa det. Vi meinte det gav meining. Så vi la ut klokka 03.00 om morgonen for å nå soloppgangen på 3820moh. Ein fem kilometers marsj frå hytta, i mørkret. Problemet vårt var at det regna og var superoverskya! Då vi kom på toppen såg vi ikkje ein gong skilnad på aust og vest… Det var seks grader der oppe, og minst 12mps vind, så vi vart ikkje lenge… Men toppen var nådd! Endå eit land kan eg kryssa av på lista mi 🙂
Vi gjekk raskt nedatt, og sov til klokka 13.00 på dagen. Etter litt lunsj gjekk vi utatt på eit nytt prosjekt: Los Crestones. Desse nydelegeklippeformasjonane skulle vere ein flott måte å sjå solnedgangen på. Og det var vel greitt å ein liten time. Det var stas å få buldra litt i klippene! Vi sat lenge på toppen av ei 60 meter høg søyle og såg utover. Skydekket låg om lag 700meter lenger nede, så vi fekk ein noko spesiell solnedgang; lange skyggar og brennande skyer. Etter ein liten rundtur bar det heimover att til hytta. Der var det god stemning med folk som faktisk hadde teke med gitar, og kortspel . Det var kjekt å prata med folk og høyra kor dei var frå, kva dei gjorde heime, kvifor dei var i Costa Rica og mykje anna.
(sorry for manglande evne til å få bileta i kronologisk rekkefølge….)
