Først av alt må ein skjøne at allemannsrett, karttradisjon og utstyrsfilosofi er veldig ulikt i mange land. Har ein forstått det, går prosessen betre: Først må ein skynta seg til Nasjonalparkkontoret før klokka 1600, for å sjå om ein er griseheldig å få plass til å gå neste dag. I høgsesongen er det gløymesak, vi var veldig heldige! Betal for antal døger i parken og du er tilsvarande nøyd til å bu på det einaste hyttekomplekset som er der like lenge. Etter det kan ein vurdere å få ein bærar til børa si, anten hest eller mann. Så må ein finne mat, og det er forholdsvis enkelt, då det berre er ein butikk. Der kan ein til dømes kjøpa regnjakke til12 kroner som ryk når du tek han på deg. Kart finns ikkje å få tak i. Sovepose og brennar fekk vi leiga på hostellet der vi sat att tinga våre. Kjøt vart steikt og egga kokte, og så var det berre å sova seg fram til ein grytidleg starrt.
Det kosta litt å stå opp, særlig fordi eg var skikkeleg forkjøla… Men opp skulle vi, og det var berre å starta å siga. Stigen var supertydeleg og kvar kilometer var markert med skilt, sjølv om dei verka å vera veldig lange kilometer…. Høgda byrja snart å legga seg oppå forkjølelesen min, og det vart ikkje lettare utover dagen. Naturen var derimot nydeleg, skiftande og interessant – så det var noko å avleia tankane på. Kvitkrull og klokkelyng, til dømes! Mange av plantane var like dei vi har heime, særleg over 3000moh. Etter 1800 høgdemeter og 14.5kilometer kom endeleg hytta til syne, og eg fekk omsider dradd meg sjølv opp av kjellaren. Maten var fantastisk og dei harde sengene ei velsigning!
