Henriette og Jose har arbeida for eit unikt prosjekt i ein av dei fattigaste og nyaste bydelane i Lima. Den heiter Pachacutec, som er namnet til ein viktig Inka. Her fungerar det sånn at fattige, gjerne frå amazonas eller fjellene, slår seg ned ved å avgrensa eigendommar med stein eller anna. Deretter bur og byggar dei etter kvart som dei får midlar til å gjere det. Sånn veks byen fram, i tørr og fjellete ørken. Vi ser ein veldig stor utvikling her på berre fire år. No har dei ein del asfalterte vegar og handelsstrøka startar å ta fin form. Folk er kreative i å finne arbeid, og arbeidssomme, så det er faktisk ganske imponerande kva dei får til. Jose estimerar at ein familie på fem personar har for om lag 10kroner å ete for kvar dag. For å få dette til å gå rundt, har mange familiar organisert seg med felles kjøkken, der ein rullerar på kven som kokar. Samstundes er det ganske sosialt, og kan erstatte litt av det livet dei kanskje kjente frå livet dei hadde før. Mange er flinke å dyrke ulike urter og frukt i sanden, og derfor ser det etter kvart meir om meir leveleg og triveleg ut i bydelen.
Ungdomshuset var eit prosjekt strømmestiftelsen støtta, men som dei no har slutta å gi pengar og ressursar. Dette er på mange måtar Jose sitt livsverk, han er ein stor idealist, og brukar framleis tid med ungdommane. Han har lært dei mykje, og dei har sommarkurs i ulike ting: Engelsk, sjonglering, dans og sikkert meir eg ikkje veit. Det viktige er å gi dei ein positiv stad å vere. Mange lir under vald heime, narkotika er eit stort problem, og sist men ikkje minst, den store fattigdommen. Ingen får vera i ungdomshuset dersom dei ikkje prøvar å stå på eksamenane på skulen. Nokon har faktisk fått seg plass på universitetet, og det er verkeleg eit lite under, forholda tatt i betraktning. Mange av ungdommane arbeidar med å selje småting, synge på bussen, tigge ved lyskryss eller tar småjobbar. Dagen vi var der, var mange på skulen, så dei kunne ikkje komme å vise oss det dei kunne. Men vi fekk litt av eit show likevel! Mange var veldig rørte over det dei såg, og gruppa har fått ein unik dag som ikkje kunne vorte gjort utan Jose og Henriette. Ho gaida oss ut dit, fortalte masse interessant, og forberedte oss litt på det som kom. Dagen før hadde dei samla inn litt pengar frå oss, og for det kjøpte dei masse (pengane rakk LANGT!). Mellom anna to kostymer og sjongleringskjegler ungdommane kan bruka når dei lagar show i bursdagar og liknande. Det er hovudsakleg sånn dei tenar pengar. I tillegg har dei kino på eit laken, og lagar popcorn. Vi kjøpte ei kokeplate og ein kjele til dette, samt glas dei kan servere brus i. I tillegg fekk dei ein god del ekstra sjongleringsutstyr, og 280 jojoar som dei kan leike med og prøve å selje. Vi åt saman etter at dei hadde hatt framsyning for oss. På veg til ”paradis” der vi budde, trur eg folk hadde litt av kvart å fordøye i tillegg til maten!
Bilete av Frode Brakstad
