julie odland skare

Amantani og Taquile

Amantani

Høgdepunktet på heile turen var for meg å besøke Amantani igjen. Det er ei lita øy i Titicacasjøen og det bur om lag 4000 mennesker her. Dei snakkar det gamle språket quechua. Tradisjonelt et dei veldig lite kjøtt, på grunn av at det er så vanskeleg å få dyrka ting i høgda. Særleg kornet quinoa ar vore livsnaudsynt for dei. Eit audmjukt folkeferd som har forstått at dei kan tene pengar på turismen, utan (enn så lenge) å vere kyniske og krevjande.

Vi fekk moña-te heile tida. Smakar nydeleg og skal hjelpe mot høgdesjuka

Opplegget vårt var å komma ut dit og ete lunsj. Vi fekk potetsuppe og potetmiddag, veldig tradisjonell mat! Det finns visst over 3800 potetsortar i Peru! Så høgt som dette er det vanskeleg å få særleg mykje til å vekse, men du og du, kor dei jobbar for å få det til… Sauane vert til dømes nøye gjeta kvar dag, og det er ofte kvinnene som gjetar. Når kvelden kjem, stappar dei sauane inn i små steingardsirklar og tettar hòlet. Der vert dei så verande, og gjetaren kan ta møkka dagen etterpå og bære den til dit ho treng det. ALT må nyttast i dette jordfattige landskapet.

Vi vart fordelte i heimar rundtom i bygda, om lag 4 i kvart hus. Dei stilte med mat til oss og reine og OK rom. Heldigvis godt med tepper! På dei fire åra sidan sist eg var her, merkar eg stor skilnad på standarden på husa, turismen har gjort at dei har det mykje betre. Fliser på bad og skikkeleg do (dog utan innlagt vatn) var vanleg no, og nesten alle husa hadde solcellestraum. Det er ikkje straum eller bilar på Amantani.

I vår vertsheim. Tante Jorunn leikar med ei velutvikla jente på 8mnd. Dei er knallharde på familieplanlegging her.

Mamma, Henriette, Pappa og eg la i veg for å finne huset vi hadde budd i for fira år sidan, og vi fann det! Dei vi budde hjå no sa at dei hadde flytta til Lima, og det var altså blank løgn. Eg vart så sint! Det er visst vanleg at dei lyg om dette, for at folk skal bli i bygda dei kjem til (dei har eit rulleringssystem for å fordele godene) og dei prøvar å gjere uorganisert overnatting der vanskeleg å gjennomføre. Familien hugsa oss godt, særleg at eg hadde hatt ilt i ryggen, detaljar om liva våre og fått hjelp av sjamanen. Tenk det, etter så lang tid!

Vi gjekk på fjellet Pachatata, og sjølv om det ikkje var mange hundre høgdemeterar opp dit, var det vanskeleg å gå i den tynne lufta! Pachatata betyr faderjord, og på toppen var det eit stort tempel. Dette er berre opent ein gong i året, så vi måtte gå utanfor. Der såg vi på solnedgangen, og vart for ørtiande gong overraska over kor fort det vert mørkt og kaldt når sola forsvinn.

På kvelden organiserte vertsfamiliane våre ein dans for oss, med musikarar og tradisjonelle kostymer. Benjamin, Mariell og eg vart spådde i koka-blad av ei gamal, klok kone etterpå….

Taquile er øya vi besøkte dagen etterpå. Der gjekk vi over halve øya, såg på alle dei strikkande mannfolka, åt herleg lunsj og bada litt i sjøen før vi vente nasen mot gråstygge Juliaca og flyet attende til Lima.

Dei kunne verkeleg bygga i stein, desse folka…

Solnedgang frå Pachatata-tempelet på toppen av Amantani

På Taquile er det menna som strikkar. Kan du ikkje strikke, blir du ikkje godt gift.

Vi bada i Titicacasjøen! 3812 kalde meter over havet…

Spartansk… Mykje vart laga på golvet… Open eld…

Titicacasjøen er verdas høgaste navigerbare vatn.

Sånn ser eit vanleg hus ut. No har nesten alle fått blikktak, det er STORE endringar her sidan vi var her sist…

God stemning med middagsbordet i kjøkkenet vårt med jordveggar og lys frå ei kald solcelledreve pære.

Litt rart for oss å ikkje ete kjøtt, men ein vert veldig mett av denne maten! Dei èt gjerne suppe tre gongar for dagen…

Uros-øyene

Fattar ikkje at dei klarar å læra seg å gå på dette "golvet" — Fattar ikkje at dei klarar å læra seg å gå på dette «golvet»

Urofolket er det veldig interessant å besøke! Dei er eit folk med røtter tilbake til før Inka-dynastiet, og har ein veldig spesiell måte å bu på, nemleg på flytande øyer. Det fins 42 av desse rundt Bolivia og Peru, i Titicacasjøen på 3812moh. Myndighetene har tvangsflytta dei til same område, og dette har reslutert i dårlegare livsvilkår når det gjeld å hauste frå naturen, men samstundes har dei fått støre nærleik til Puno og dagleg kjem det ein heil horde med små turist-båtar. Ute på øyene har dei no sjukehus, skule og turistsenter. Vi opplevde at det har skjedd veldig mykje utvikling her på berre fire år. Kanskje ikkje heilt til det betre, på ein måte, for no var det vanvittig med folk og vanlege hus.

Duskane betyr her så vidt eg huskar at ein er singel :) — Duskane betyr her så vidt eg huskar at ein er singel 🙂

Det verkar litt rart å bygge vanlege hus oppå øyene, men det har dei i alle fall gjort. Så vidt eg hugsar, så varar ei øy i om lag 20 år. Dei sagar laus noko som såg ut som torv, med stoooore sager. Så pluggar dei saman bitane dei har saga til ein så stor flate som dei vil ha, vanlegvis nok til om lag 10 hytter. Så legg dei massevis av lag med siv oppå. Hyttene vert òg laga av siv, og dei byggjer dei litt meir opp enn å berre ligge rett på grunnivået. Ofte, lurar på om det var 4-5 gongar i året, må dei legge på ein meter med nytt siv på heile øya.

Ungar lærar ikkje å symje før dei er rundt 10 år. Det sa dei var fordi det er då dei kan hjelpe til med fiskinga. Difor hendar det ofte, særleg når turistane kjem, at små ungar druknar. Dei fell utanfor øya, som ikkje har rekkverk, ned i doen eller merdane dei har til fisk. Tragisk…!

Gjennomsnittsalderen er låg, berre om lag 60 år. Det er hovudsakleg på grunn av to ting, sa gaiden vår: Hudkreft og all soppen. Dei lever eit heilt liv rett under sola, i tynn luft og utan solkrem. Myndighetene har gått ut og anbefalt store hattar, i staden for dei tradisjonelle bowlerhattane dei har brukt før. Sopp er eit problem fordi det alltid er fuktig, og vatnet står gjerne om lag 20 cm under føttene dine når du går rundt på øya.

Gaiden vår fortalte nøye om historia, geografien og folket

Til oss turistane lagar dei vakre broderi og mykje nips. Dette sel dei, og tek litt pengar for å vise oss inn i hyttene sine. Eg og Pappa var inne hjå eit ektepar på over 80 år (så nokon lever lenge!) og det var stussleg, fullt av floger, tepper og tørka fisk. Bland det med fuktig, tenk på lukta…. Utan turistane ville veldig få uro-indianarar hatt mogelegheit til å studere, så det er bra at vi får inn økonomi til dei. Det ein kanskje kan problematisere er at det verkar som om få som studerar kjem tilbake og at pengane dei får av turistane gjer at presset på å ta utdanning ikkje vert stort, då dei klarar seg fint. Lynnet til uros-indianarane er nydeleg, dei er gjestfrie og ler mykje, der dei stabbar av garde i dei spesielle kleda sine og store magar.

Desse øyene og folka er vel verdt eit besøk!

Dei som ville kunne prøve tradisjonelle klede som uros-indianarane brukar

Solcellepanel oppå ein haug med siv, kjøkken under.

Denne vesle guten hadde ikkje blitt klippa, for det skal fadderen gjere. Onkelen spurte om eg ville bli fadder. Ei altfor alvorleg ære til å svara ja på, måtte eg svara…

Reisa til Puno, Titicacasjøen

Den oppmerksame lesar har kanskje merka at vi har reist ein god del på denne turen. Heldigvis har vi hatt nokre netter på kvar plass, så ein ikkje treng å pakka opp og ned heile tida. Vi flaug frå Lima til Amazonas, og deretter til Cusco. Så var det buss til Urubambadalen og rundtomkring, tog til Machu Picchu og så litt meir buss og sightseeing i buss. Nok buss? Nei! Frå Cusco til Puno ved Titicacasjøen tok det oss 8 timar! Men det var ein super tur med masse innhald. Plutseleg stoppa vi ved ein enkel handverkar som laga murstein for hand. Der fekk eg prøva å laga meg ein, ganske lett faktisk.

Så stoppa vi ein stad der nokon hadde lisens til å oppdra to vicuña-babyar. Dei er utrydningstrua, i slekt med lamaen og statens eigedom. Eit teppe på ein kvadratmeter kostar visst 3500kr av den vanvittig mjuke ulla deira. Sidan stoppa vi for ein god buffetlunsj.

Tida gjekk fort, for det var heile tida nydelege fjell, elever, buskap og mange ulike ting å sjå på. Her hadde toppturfolket fått seg ei utfordring i den tynne lufta! Rundtom over alt såg vi utedo med spesielle fargar, så eg antar er veldedige organisasjonar som har satt opp. Det er òg eit andinsk universitet og masse skular midt oppe på høgslettene her. Vi får håpa kvaliteten på undervisniga ar lik kvaliteten på bygga! Overalt går saueflokkar med ein einsleg gjetar, ofte ei dame med strikketøy og eit barn på ryggen i klede sitt.

Byen Juliaca var eit trist skue! Her måtte vi gjennom, og du hendelse, for ein dårleg veg og elendig infrastruktur. Nesten ingen av husa har farge, fleirtalet er uferdige og det var masse boss i gatene. Det morosame var å driva trailerstudier her, Johannes og Frode lærte oss skilnaden på Frightliner og International og Dodge. Og vi såg mellom anna ”Thorsen Vennesla Transport” og ”Bilspedition”. Så det er her vårt rask hamnar….

Puno er litt finare, klistra i ei fjellside som går ned til Titicacasjøen på 3800 moh. Her skulle vi berre vere ei natt, så vi fekk ikkje gjort så mykje. Ungdommen gjekk ut i gågata og prøvde ut ein god restaurant med heile spelelisto frå Slowdansen på Ungdomslaget frå seint 90-talet….

Hadde ikkje så mange fine bilder av Andersfjella og høgslettene, men tenk ein blanding av Finnmarksvegetasjon og Romsdalsfjella….

Litt rare instrument òg. Eller ubrukelege, alt etter som….

Stygge Juliaca by. Tristare har eg sjeldan sett….

Cusco

Etter en sakte, men vakker togtur til Ollantaytambo, og ein lang busstur var vi tilbake til Cusco seint på kveld.

Obligatorisk bilde. Allpakka denne gong. Trur eg.

Mange var sengeferdige, men andre gikk ut for å spise seg litt pizza. Neste morgen var det guida tur rundt om i Cusco, mellom anna til Saksaywaman ,og vi fekk sett enda meir stein og spennande saker fra Inkatiden. Tid for lunsj og vi vart plassert på det store torget. Det var mange restauranter å velge i, så folk gikk på forskjellige steder. Resten av dagen var til fri disposisjon, pluss heile morgendagen. Det vart mykje handling på damene, og herrene fulgte greit med eller satt seg ned og tok en cervesa.

Første påskedag var det reine 17.mai-stemning i byen. Det var eit langt paradetog der lag og organisasjonar fekk vist seg fram, og sjølvsagt politi og det militære. Etter dette fekk vi sjå kor alle dei lokale gjekk for å få seg lunsj: ein sværa hall der dei solge alt mellom himmel og jord, og mat i lange baner. Seinare vart det enda meir handling, så no begynne koffertane å bula! Seinare på kveld under middagen fekk vi flott danseoppvisning, der både Åge, Wenche og Harry fekk vera med å opptre.

Mange fekk òg med seg høgmesse denne dagen tidleg om morgonen, og det var ein flott opplevelse å få med seg. Andre hadde ikkje fått nok sigtseeing, så dei kjørte med dobbeldekkerbuss og hadde seg ein flott tur om bord rundt i byen.

Cusso er ein fantastisk by, bare smilande og blide folk, mange lamaar og nydelige barn i dei flotte fargerike draktene. Pengane forsvinn lett, men ikkje farlig når ein får flotte ullgensarar til under hundrelappen. Litt spesielt med lufta som er så tynn… Merker det av og til, men er mykje lettere denne gangen enn for fire år siden!

Forfattar: Judith Odland.

Bilete: Litt av kvart…

50 tonns stein og Marianne. Korleis fekk dei det til? Steinane er ikkje frå plassen dei står på.

Huskar ikkje heilt namnet, men her er vi i ei hule, der det alltid er kjølig og ein balsamerte folk i Inkatida.

Vi blir heile tida losa inn på sånne plassar som gir oss te og do. Sjølvsagt mot ein slant pengar og forhåpentligvis eit kjøp. Alle kallar seg «fabrikk»…

Saksaywaman ligg rett over Cusco, før trudde ein at det var eit fort, men nyare forskning visar at det nok var noko anna òg, meir veit vi ikkje.

Fant plassen vi gjorde dette for fira år sia 🙂

Pachacutec og Ungdomshuset

Begge desse jentene fortalte oss at dei er utruleg takksame for å ha ungdomshuset, få gode venner og læra nye ting.

Henriette og Jose har arbeida for eit unikt prosjekt i ein av dei fattigaste og nyaste bydelane i Lima. Den heiter Pachacutec, som er namnet til ein viktig Inka. Her fungerar det sånn at fattige, gjerne frå amazonas eller fjellene, slår seg ned ved å avgrensa eigendommar med stein eller anna. Deretter bur og byggar dei etter kvart som dei får midlar til å gjere det. Sånn veks byen fram, i tørr og fjellete ørken. Vi ser ein veldig stor utvikling her på berre fire år. No har dei ein del asfalterte vegar og handelsstrøka startar å ta fin form. Folk er kreative i å finne arbeid, og arbeidssomme, så det er faktisk ganske imponerande kva dei får til. Jose estimerar at ein familie på fem personar har for om lag 10kroner å ete for kvar dag. For å få dette til å gå rundt, har mange familiar organisert seg med felles kjøkken, der ein rullerar på kven som kokar. Samstundes er det ganske sosialt, og kan erstatte litt av det livet dei kanskje kjente frå livet dei hadde før. Mange er flinke å dyrke ulike urter og frukt i sanden, og derfor ser det etter kvart meir om meir leveleg og triveleg ut i bydelen.

Ungdomshuset var eit prosjekt strømmestiftelsen støtta, men som dei no har slutta å gi pengar og ressursar. Dette er på mange måtar Jose sitt livsverk, han er ein stor idealist, og brukar framleis tid med ungdommane. Han har lært dei mykje, og dei har sommarkurs i ulike ting: Engelsk, sjonglering, dans og sikkert meir eg ikkje veit. Det viktige er å gi dei ein positiv stad å vere. Mange lir under vald heime, narkotika er eit stort problem, og sist men ikkje minst, den store fattigdommen. Ingen får vera i ungdomshuset dersom dei ikkje prøvar å stå på eksamenane på skulen. Nokon har faktisk fått seg plass på universitetet, og det er verkeleg eit lite under, forholda tatt i betraktning. Mange av ungdommane arbeidar med å selje småting, synge på bussen, tigge ved lyskryss eller tar småjobbar. Dagen vi var der, var mange på skulen, så dei kunne ikkje komme å vise oss det dei kunne. Men vi fekk litt av eit show likevel! Mange var veldig rørte over det dei såg, og gruppa har fått ein unik dag som ikkje kunne vorte gjort utan Jose og Henriette. Ho gaida oss ut dit, fortalte masse interessant, og forberedte oss litt på det som kom. Dagen før hadde dei samla inn litt pengar frå oss, og for det kjøpte dei masse (pengane rakk LANGT!). Mellom anna to kostymer og sjongleringskjegler ungdommane kan bruka når dei lagar show i bursdagar og liknande. Det er hovudsakleg sånn dei tenar pengar. I tillegg har dei kino på eit laken, og lagar popcorn. Vi kjøpte ei kokeplate og ein kjele til dette, samt glas dei kan servere brus i. I tillegg fekk dei ein god del ekstra sjongleringsutstyr, og 280 jojoar som dei kan leike med og prøve å selje. Vi åt saman etter at dei hadde hatt framsyning for oss. På veg til ”paradis” der vi budde, trur eg folk hadde litt av kvart å fordøye i tillegg til maten!

Bilete av Frode Brakstad

Dette er berre noko av det dei gjer, når dei vert utleigd til festar, festivalar og bursdagar.

Ni kjegler, tre rette ryggar og inntrekte magar. Gjekk fint!

Det er veldig masse born i bydelen. Vi møtte ein som er litt spesiell (ikkje han her) som er rundt seks år og må klara seg aleine heile dagen…

Det kom stadig fleire tilskodarar . Kanskje småttisane får bli med når dei vert store?

Nytt eventyr på gang!

Viss ein har 200 000kr kan ein få kjøpe denne venusfigurvinflaska.

I skrivande stund sit eg i ein snabla god stressless på flyplassen i Amsterdam. Starbucks har fått pengar, eg har fått frappucino. Så no er det som det skal vera før ein tur!

Vi starta gørrtidleg i dag, med minibuss som henta oss på Hjertås klokka 0400. Kva skal gruppa heite? Tidlegare har Skare-group vore nevnt, denne gang får vi heller kalla det Odlandsfloken. Det er nemlig fordi mamma feirar halvvegs til hundre at vi reiser, og ho har skreddarsydd programmet. Det ser veldig bra ut, aktivt og variert, så no er det berre å henga på!

Formåla med turen: Ha det kjekt, oppleva mange ulike delar av Peru, møta Jose sin verden og vera ilag med familie og vennar.

Chilleavdelingen, der ungdommen lika seg

Litt av det vi skal er å besøke Macchu Picchu og Urubambadalen, bu hjå familiar i Titicacasjøen, Amazonas og ikkje minst besøka Ungdomshuset Henriette og Jose har lagt ned mykje arbeid i, som ligg i ein veldig fattig del av Lima.

Med på turen er Familien Odland Skare og Mariellita, Sjølvaste Odland og frue, Høvding Skjelvik og frue, Spreke Grete, Kjekke Frode og vår venninne Marianne. Samt utallige førstehjelpsskrin, øyreproppar, ladarar , nyvaksinerte kroppar og urolege magar.

Her i Amsterdam skal vi òg få møte resten av dei vi skal reise med, som hang seg på konseptet til mamma.

Starbucks - oppskrytt og kjempegodt! — Starbucks – oppskrytt og kjempegodt!

Satsar på å oppdatera dåke heima etter kvart – neste innlegg kjem plutseleg 😉

Topptur til Loftskartind og Galtåtind

No må ein bruka snøen mens den er her!

På laurdag som var kom eg meg heldigvis på privattur til fagre Isfjorden…

Ryggtraversen er ganske så spennande... — Ryggtraversen er ganske så spennande…

På øvre Kavli parkerte vi på bar bakke, men det var heldigvis nok snø til å starte å gå i løypene med ein gong. Det var arrangert eit løp for oversprekemannfolk på joggepinnerando`-ski, så området var fullt av folk. Supervarmt, gratislunsj og godt selskap 🙂

Kajakktur til Hjertøya

Siste måndag i mars la vi turen til fagre Moldivene, nærare bestemt Hjertøya. Nokon reiste i kajakk og nokon i båt. Sjølv om vèret ikkje var av det beste og mest stabile, fekk vi alt i alt ein flott dag med kystliv. Tre tøffingar valgte å kryssa fjorden i kajakk, sjølv om dei ikkje hadde padla så mykje før. Det var godt med vind før og under regnbygene, og vi sleit med å halde kajakkane på rett kurs. Men innimellom var det blåare himmel og nesten ingen vind, så vi kom oss fint over.

På det idylliske friluftsområdet var folk allereie godt inni grillinga, slåball, fisking, fresbee og diverse sjonglering.

På veg heim fekk vi demonstrert kajakkstuping med vått utfall. Ein må rekne med litt svinn, og ta det med eit smil 🙂

Anbefalar alle ein tur til Moldivene! Takk for turen!

Endeleg kom snøen!

Etter tidenes tørraste og raraste vinter vart det plutseleg total julestemning på tunet. Vi vakna til laussnø på omlag 30 cm, og onsdag satt vi avgarde til Skorgedalen. Målet var Smørbottfjellet på 1188m.o.h. Det var varsla snøskredfaregrad 3 i Romsdalen, og det er noko ein skal ha respekt for. Nettopp difor valgte vi dette fjellet, då vi visste at det var ganske lite gamal snø der, at det brattaste partiet var mogeleg å gå på avblåst rygg, at det ikkje nokon stad er brattare enn 28grader og at himmelretninga var den vi veit det har lagt seg minst snø i (lo side).

Turen starta bra, vi kom oss i «Lynet» og fòr innover fjorden. Då vi skulle opp skogsvegen, innsåg vi fort at vi måtte gi tapt. Dermed var det på med kjettingar, noko som alltid er like stas. Lærerikt i alle fall… Heldigvis var det ein grunneigar i området som skulle opp med bilen sin. Hiace har ingenting å stilla opp med overfor Hilux! Frimodige som vi er, spurte vi om haik. Det fekk vi, og Oda og Elisabeth vart fint innpakka i ski, stavar, spadar, sekkar og all verdens ræl baki, mens Johan og Pål fekk brisken i førarhuset. Ubeskriveleg!

Vi satt avgarde, og litt oppe i skogsida tok vi oss lunsj i store, herlege mengdar laussnø. Etterpå grov vi litt for å forstå snøen betre, sjekka lagdelingar og gjere oss opp ei meining om vi var eininge med varselet. Vi fann interessante svake lag (sannsynlegvis hagl), ulikt omgjort nysnø og fann ut via spadeprøve at varselet nok stemte. Vidare oppover sjekka vi snøen nokre gonger til. All etterforskinga er sjølvsagt mest på grunn av læringa, jamfør vurderingane gjort over. Då vi nådde toppen var det litt steinete, men det gjekk fint. Nedfarten var legendarisk! Som å danse på skyer!!!

Bilete av Oda Haagensen og Elisabeth Eide

Ikkje mykje skare på denne turen, frk, Skare! Takk for turen!

Reisebrev frå Sameland

Vi er tilbake i Molde, fulle av nye opplevelsar! Her kjem eit reisebrev frå Fride:

Etter en natt på Øytun folkehøgskole, bar turen til Jergul og huset til Per Ivar. Da vi kom frem fikk vi servert kaffe i ekte Finnmark-stil før vi tok på oss varme klær og var klar for Finnmarksvidda. Uten noen særlig plan pakket vi sleden med mat, reinsdyrskinn og soveposer, og satte oss på scooterne. Sigrid, som hadde kjørt scooter én gang tidligere, fikk æren av å kjøre første etappe på en av de tre scooterne, mens resten av klassen tok plass bak på sledene.

"Gompien", her var det akkurat plass til oss alle. Men vi måtte sove ute:) — «Gompien», her var det akkurat plass til oss alle. Men vi måtte sove ute:)

Første stopp var «gompien» (campingvogn på ski) til Per-Ivar, der vi skulle campe for natten. Det var fremdeles lyst og klassen var sulten, så med gulerøtter og poteter i sekken passet det bra at Per-Ivar hadde reinsdyrkjøtt i «Gompien.» Høres kanskje ut som en tilfeldighet, men det viste seg at Per-Ivar og de andre reindriftssamene spiser reinsdyr 5-6 ganger i uken. kjøre første etappe på én av de tre scooterne, imens resten av klassen tok plass bak på sledene.

Vi tente bål og spiste tradisjonell reinsdyrgryte, og koste oss mens sola gikk ned. Klokken var imidlertid ikke blitt mer enn fire da det var bekmørkt, så Per-Ivar kom med den gode ideen om å besøke «nabohyttene». Etter en liten time på scooteren var vi fremme ved den første hytta hvor vi møtte fire fjellsamer. Vi drakk litt kaffe og småpratet før vi dro videre til neste hytte med enda mer kaffe og prat. Utpå kvelden kjørte vi tilbake til «gompien» hvor vi spiste fruktsuppe og gjorde oss klare for en natt ute. Vi fant kvister og la utover reinsdyrskinn, og sov en natt under stjerneklar himmel. Dessverre så vi ikke nordlys, men fikk en lang og god natts søvn.
Dagen etter hadde vi ingen plan. Alle håpet på mer scooterkjøring, og muligheter for å se reinsdyrflokken. Det var vanskelig å få noe ut av Per-Ivar om hva vi skulle, men etter å ha kjørt en liten stund møtte vi en av de andre samene som holdt på å samle flokken. Det var en ivrig klasse som kjørte etter flokken med Julie hengende etter på ski. Vi flyttet flokken lengre ned i dalen, ved elva der det var bedre beite. Der ble vi vitne til Per-Ivar og de andre samene som dro frem lassoen, klare for å fange reinsdyr, til vår store begeistring.

Elisabeth får prøva ein av Sombyane sin pesk

Inga visar korleis ein lagar blodmat... — Inga visar korleis ein lagar blodmat…

Tre reinsdyr ble med oss tilbake til Jergul, hvor vi flådde dem og parterte ett. Vi fikk se og hjelpe til i hele prosessen fra flåing og oppdeling av dyret, til tilbereding av blodpølser og andre godsaker, som søstrene til Per-Ivar sto for. Etter noen timer med matlaging, fikk vi servert reinsdyrhjerte i fløtesaus og diverse annet. Det falt i smak hos de fleste, men ikke nok til at vi hadde klart å spise dette fem til seks ganger i uka.

Bilete av Elisabeth og Olinda

Elisabeth finner rette magedings å dra i

ga(‘create’, ‘UA-47898758-1’, ‘bloggnorge.com’);
ga(‘send’, ‘pageview’);

</script>